Sel gider, çamuru kalır: Aslında yeni hiçbir şey yok!

Ortalıkta nükleer silahlara uzanan tehditler uçuşuyor. Bir “deli” çıkıp tüm dünyayı savaşa sürecek düğmeye basarak son adımı atabilir mi? Sanmam. Çünkü -görebildiğim kadarıyla- emperyalist merkezler henüz dünya çapında bir topyekûn savaşa hazır değiller. Nedeni basit: O çapta bir savaş sadece silah ve profesyonel asker gücüyle sürdürülemez. Bunun için halkların canla başla savaşa katılmaya “kıvamlı” hale getirilmesi şarttır. Emperyalist ülkelerin kamuoyu ise henüz cephede ölmeye ve cephe gerisinde savaş için her türlü fedakârlığa katlanmaya hazırlanabilmiş değil. İkinci Dünya Savaşı sonrasında emperyalist yağmadan payını alarak yüksek bir yaşam standardına ulaşmış milyonları alıştıkları konformizden vazgeçirmek için daha çok sular akması gerekiyor. Demem o ki, şu sıralarda zirveye taşınmakta olan bu çatışkı da önünde sonunda bölgesel kalacak. İki taraf da içinde yeni çatışkı tohumları taşıyacak bir dizi taviz verecek. Böylece bu çatışkı da bir sel felaketi gibi önüne sayısız ölü, yaralı, yurdundan göçmek zorunda kalan insan ve yakılıp yıkılmış kentler katarak gelip geçecek. Eski Yugoslavya’da, Ortadoğu’da, Afganistan’da, Afrika’nın birçok ülkesinde olduğu gibi…

Geçecek dediysek… Doymak bilmez bir rekabetin mübah görüldüğü yerde çatışkıdan kaçınılabilir mi? Rekabet çatışkının başka adıdır. Çatışkı ise kaçınılmaz olarak toplumsal yaşamın tüm alanlarında ve bir o kadar çeşitli metod ve araçlarla sürdürülmek zorundadır. Bunun en uç noktası da savaştır. Kaldı ki, ülkeler arasındaki silahlı çatışmalara gelene dek, en

sert ve en acımasız savaş, sermaye ile emek arasında, iniş çıkışlarla kesintisiz olarak sürüp gitmekte. Onun için bu çatışkı biterken kaçınılmaz olarak bir başka köşede yeni bir çatışkı patlak verecek. Askeri üsler, hangarlar konvansiyonel silahlardan başlayarak nükleer başlıklı füzelere dek kullanılabilecek -ve tüketilmesi gereken- çok etkili silahlarla dolu. Bütün silahların namluları düşman ilan edilen yeni ülkeye çevrilecek.